Olifanten!

Olifanten!

Zo, dat is alweer een tijdje geleden. Omdat ik mijn blog zo een inspanning vind blijf ik maar uitstellen waardoor ik de leuke dingen vergeet! Ik zal mijn best doen.

Kanchanaburi! Daar waren we gebleven. Of nee, eerst nog mijn laatste week lesgeven.
Dat was lastig! Elke dag werd het leuker en leuker en kreeg ik een betere band met de kindjes. Eentje zou ik meteen willen adopteren, haar naam is 'Aom'. Je zegt het natuurlijk op z'n Thai, dus dan wordt het iets als: 'áòòòm' (ik zal het demonstreren als ik jullie weer zie). Dat is het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien! Rennend over de speelplaats was het continu: teachá, ma nieeee! (kom hier!). Ik erachter aan huppelend.
Toen we eenmaal weg reden vond ik het toch wel erg lastig om weg te gaan, met de gedachte er niet meer terug te komen!
Als verrassing hadden de kindjes een heel gek ranja-achtig drankje voor ons gemaakt. Haley's syrup met gecondenseerde melk en ijs. De eerste slokken waren onwijs zoet natuurlijk, maar hoe meer hoe beter, zodra je beker leeg was vulden ze vrolijk weer bij.

De laatste nachten in Singburi waren aangebroken! Dat was een gek idee, hier was het immers allemaal begonnen en ik heb er toch wel zo'n vijf weken gezeten. Mijn eerste woordjes Thai hier geleerd, vier nieuwe kaartspellen geleerd en onwijs veel leuke mensen leren kennen!
Maar ik had wel zin om verder te gaan, bijna iedereen die ik kende was al weg dus het voelde niet meer zoals thuis.
Heb trouwens wel nog een mega gekko gezien. Zal een foto bijvoegen.

Met Nienke en vier anderen vertrokken we voor een weekend naar Kanchanaburi. De eerste dag zijn we naar de Erawan watervallen geweest, dat was een drama!
We waren van plan even drie kilometer te lopen; zeven levels omhoog. 'Want dat kon toch niet zo lang duren?'
Na de tweede waterval moest je je waterflesje inleveren, omdat ze geen vervuiling wilden bij de rest van de watervallen. Oke, dachten we, dat kan. Ik gaf mijn flesje af en begon aan de tocht. Heel typisch Aziatisch was dat je je rugzak wel mee mocht en die werd niet gecontroleerd, dus als ik mijn flesje gewoon in mijn tas had was er niets aan de hand.
Maar goed, met volle moed naar de derde waterval!
De watervallen waren mooi, het jammere was alleen dat ze propvol zaten met Thaise mensen met zwembanden en selfiesticks, dus eigenlijk was het meer mensen dan water. Wel grappig om te zien.
Zo, twee uur verder en nog steeds op weg naar de 7e waterval vielen we allemaal zo ongeveer om van de dorst, we hadden nooit verwacht dat het zo onwijs ver zou zijn. In Nederland stelt drie kilometer natuurlijk niks voor dus ik had me helaas nogal vergist. Het was enorm steil en we moesten klimmen om tot de zevende te komen. Poeh!
Helaas ben ik door de drukte totaal vergeten foto's te maken. Ik heb er serieus maar eentje waar niks te zien valt.

De volgende dag gingen we naar de Bridge over the River Kwai. Aangezien ik mijn geld vergeten was en dus terug naar de auto moest lopen en iedereen de brug al bekeken had, heb ik helaas geen leuke toeristenfoto op deze brug, maar wel een prachtige selfie.
Ook hebben we hier nog een boottocht gedaan en leuke souvenirtjes gekocht. Vervolgens op naar de Death Railway. Dat was toch een potje indrukwekkend!
De Railway of Death is aangelegd tijdens de Tweede Wereldoorlog, door de Australiërs die als krijgsgevangenen voor de Japanners moesten werken. De spoorweg zou naar berekening minimaal 5 jaar moeten duren om te bouwen, maar zij hebben het in zo'n 8 maand weten te doen.
De spoorweg loopt dwars door een ravijn tussen de bergen door. Er zijn bij de aanleg zo'n 16.000 mensen gestorven, vandaar de naam.
Zo, nu jullie weten waar het over gaat: wij de spoorweg op. Het is een toeristische attractie, je kunt in principe over de hele spoorlijn heen lopen naar de andere kant waar er weer grond omheen ligt, de rest is dus puur door een ravijn, en geloof me: het is een eind.
Wij met volle moed de spoorweg op, tot we erachter kwamen dat de gaten tussen de balken wel erg groot waren. Heb nog nooit zo'n hoogtevrees gehad! Sta je daar op je slippertjes, voeten doorweekt: zie dan maar eens fatsoenlijk terug te lopen! Gelukkig zijn we allemaal niet verder gelopen dan zo'n 10 meter, het was doodeng. En dan zie je al die Thaise mannetjes vrolijk een aantal keer de hele spoorweg over rennen. En dan nog het grootste probleem: het is een gebruikte spoorweg. De treinen rijden er nog steeds overheen! Met die gedachte bleef iedereen mooi van een afstand kijken.
En ja hoor, zeker kwam er een trein aan! Ineens zag je alle mensen rennend, ja echt rennend, over de spoorlijn richting land gaan. Er was één man niet op tijd, dus die moest op een van de lagere balken onder de spoorlijn springen. Wat was dat eng!
Ik kan me voorstellen dat deze dagen nog steeds mensen overlijden bij deze spoorlijn. Het is zo gevaarlijk!

Zondagavond kwamen we terug in Singburi en brak mijn laatste avond aan. Ik heb voor hoever ik me herinner helemaal niets meer gedaan, ben vroeg gaan slapen en heb m'n laatste spullen gepakt. De dag hierna zal ik vertrekken naar het oosten van Thailand. Voor de Buddhism Week.

Maandagochtend 9 uur vertrokken we voor een vijf uur durende reis. Op de een of andere manier voelt 5 uur hier echt als een halfuurtje, omdat niks hier dichtbij is. Je went er zo gauw aan en verveelt je geen moment.
Eenmaal aangekomen, kwamen we bij een supermooi bungalow park en zocht ik met Nienke een kamer op. Er was airconditioning! Dat heb ik lang niet gezien. En een groot tweepersoonsbed met een goede douche en alles er op en eraan. Heerlijk! Die avond zijn we de mooiste zonsondergang gaan bekijken die ik ooit heb gezien.
We gingen naar een bepaalde berg waarvan ik de naam niet weet, maar het stond op nummer 7 van de meest schone, zuurstofrijke plekken op aarde. En dat in Thailand!
Het was geweldig, bergen en begroeiing overal waar je keek en muisstil.
Dinsdagochtend stonden we om 5:55 op om vervolgens om 6:15 te vertrekken richting een straat waar we rijst haalden voor de monniken. Schoenen uit, met je kommetje langs de weg gaan staan en elke monnik een schep rijst geven.
Hierna gingen we naar een tempel waar we van een Australische monnik een toespraak kregen, over hoe wij altijd maar gestrest leven, of in het verleden of in de toekomst, maar nooit stilstaan bij het heden. Dat was enorm indrukwekkend en ik kon er zeker wat van leren.
De dag erna vertrokken we naar de tempel, waar we twee nachten zouden verblijven. Om 6 uur stonden we weer klaar met ons bakje rijst, hierna gingen we naar de tempel om te beginnen met mediteren vanaf 8 uur tot half 10, waarna we eindelijk mochten eten.
Het eten was een enorm buffet van Thais voedsel. We hielpen alles te sorteren en klaar te zetten.
De monniken mochten beginnen met opscheppen, waarna de vrouwen volgden.
Na het 'ontbijt' was het de bedoeling de rest van de dag niet meer te eten. Je mag snacken tot 12 uur 's middags en hierna alleen drinken. Warme dranken mogen alleen tussen 8 en 10 uur 's ochtends en tussen 16:00 en 18:00 uur. Ik vond het niets voor mij dus heb een zakje chips gegeten 's avonds en fruit. Om 19:00 begon het avondritueel, wat inhield een halfuur mediteren en vervolgens een uur lang 'chanten'.
De dag hierna stonden we om 03:00 's nachts op. Om 03:30 begon het ochtendgebed wat weer een uur chanten was en een halfuur meditatie. Toen we om 5 uur klaar waren zijn we weer een uur gaan slapen, om vervolgens wakker te worden en te gaan werken, weer anderhalf uur te mediteren en dan te ontbijten.
Ik besefte dat het niet helemaal mijn ding was die dag, ik was super afwezig omdat ik zo'n honger had en ik ben dan niet mezelf. Ook vond ik het wat heftig om meteen alles mee te doen, en hebben we erg weinig echt 'geleerd' over het buddhisme.
Ik voelde me die dag totaal niet goed en toen er eenmaal een enorme mierenplaag in mijn bed zat wilde ik niet meer blijven. Ik vroeg of mijn coordinator me terug wilde brengen naar de plek waar ik ervoor verbleef. Dat deed ze en op de weg er naar toe werd ik zo misselijk dat eenmaal aangekomen al het eten van het buffet er uitkwam en ik me zo ellendig voelde dat ik blij was dat ik in de oude kamer kon liggen. Waarschijnlijk is mijn maag niet zo goed bestand tegen eenmaal per dag eten!
De dag erna vertrok ik met Emma naar Bangkok. Het was een enorm heftige week maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, anders zou ik me altijd blijven afvragen hoe dat zou zijn geweest! En ik vind de gedachtegang achter het buddhisme prachtig.
Zo, in Bangkok. Eindelijk eens naar de beruchte Khoa San Road geweest, waar ik met een iguana op m'n hoofd op de foto kon. Oh wat was ik blij! Ook hebben we (natuurlijk) een henna tattoo en een vlechtje in ons haar genomen.
De tweede dag zijn we 's ochtends naar de grootste market in Azië geweest. Geweldig leuke winkels, echt alles was er te vinden. Ik heb drie leuke kussenslopen gekocht!
Ik denk dat we misschien een kwart of een helft van de hele markt hebben gezien.
Hierna gingen we naar Lumpini Park, een open park in het centrum van Bangkok waar varanen rond lopen. Leuk!!
Ook wilden we nog de Grand Palace zien, maar helaas weer een mislukte poging. De taxi chauffeur zette ons af bij de 'King's Palace' wat dus totaal ergens anders was. We hadden hierna niet heel veel zin om weer een taxi te nemen dus ik ben er nog steeds niet geweest.
In plaats hiervan maar naar de bios gegaan. Te gek! Boven in een shoppingcentrum de halve verdieping vol met verschillende bioscopen. We zijn naar Bad Neighbours 2 geweest.

De volgende dag werd ik om 9 uur 's ochtends opgehaald om naar Amphoe Tha Yang te gaan. Naar de olifanten! Ik had zin om weer verder te gaan.
Rond 12 uur kwam ik aan in het meer zuidelijk gedeelte van Thailand, vlakbij Hua Hin, waar ik mijn strandweek heb gedaan.
Eerst kreeg ik een hele rondleiding door het park, wat een dieren!
Heel veel gibbon aapjes (die maken echt het onnatuurlijkste geluid ooit), alligators, IGUANA'S, apen, lorissen, vogels, beren en nog veel meer.
In principe is elk dier dat hier zit gered uit een slechte leefomgeving. Hierdoor zijn bijna alle dieren onwijs schuw en gemeen.
Na het dierenpark vertrokken we met een truc naar de olifanten. Wat een beesten! Geweldig mooi om te zien. En dan is er ook nog een baby olifant die continu probeert te ontsnappen, ooooh wat schattig.
Maandag startte mijn eerste werkdag. 6:30 begonnen we, eerst bananaballs maken: bananen fijnknijpen, meel en pellets toevoegen, dit samenpersen tot een bal. Dat is het ontbijt en avondeten van de meeste olifanten. Vervolgens nog de hond uitlaten of het hok verschonen en dan ontbijt. Die dag vertrok ik om half 9 richting harvest, wat in houd: bananenbomen slepen naar een truc voor twee uur lang met volle zon op je hoofd. Ik geloof niet dat ik me ooit zo bezweet, vies en beroerd heb gevoeld!
Toen we terug kwamen van harvest hadden we lunch en hierna gingen we verder met het schoonmaken van de leefruimte van de olifanten.
Om 17:00 is je dag pas klaar, en je krijgt maar één dag in de week vrij, dus het was behoorlijk pittig!
Helaas begon donderdagnacht mijn derde teen ineens enorm te zwellen en pijn te doen, waarvoor ik zaterdagochtend naar het ziekenhuis moest. Een infectie uit het niets, waarschijnlijk van het vieze water en al dat poep.
Vervelende was wel, dat de coördinators hier mij voor m'n lot overlieten en gewoon niet mee gingen naar het ziekenhuis, ik heb €20 moeten betalen voor alleen al de taxi en niemand vroeg toen ik terug kwam hoe het met me ging.
Ik had geluk dat ik al eens in een Thais ziekenhuis was geweest anders wist ik me totaal geen raad!
De zusters waren wel heel lief, met z'n zevenen probeerden ze me uit te leggen wat voor medicijnen ik kreeg en wat ze aan m'n teen zouden gaan doen.
Na tien minuutjes was alles schoongemaakt en klaar en kon ik weer gaan. Indrukwekkend zo'n groot ziekenhuis in het buitenland!
Toch heb ik vier dagen niet gewerkt, dat is heel jammer! Maar sinds eergisteren, de dinsdag van mijn tweede en laatste week alweer, ben ik weer aan het werk! De dagen vliegen hier om omdat je zoveel te doen hebt.
Op het moment is het donderdagochtend, en morgen is mijn verjaardag al! Ik ga met een paar meiden naar de spa, heerlijk!
Het leuke hier is dat ik tot afgelopen weekend geen een Nederlander ontmoet hebt, waardoor je wel Engels moet praten.
Alles kom je tegen hier: heel veel Canadezen, Amerikanen, Engelsen, een Duitse, een Zweedse, een Finse, Fransen, zelfs een Luxemburgse! Heel leuk, hier gaat mijn Engels er weer wat op vooruit, in tegenstelling tot hiervoor, waar ik altijd nog omringt was met Nederlanders!
Wat vorige week wel eng was: de meeste olifanten hier zijn 'tam', kun je gewoon naast lopen en aaien. Maar nu werd ik vorige week gepland op twee olifanten die ik nog niet kende, ik denk dat het mijn derde dag was. Ik kwam aanlopen en de olifant stak zijn slurf door de omheining, dus ik wilde hem een aai over z'n slurf geven, waarna hij mijn hele hand vastpakte en niet van plan was los te laten. Met alle kracht trok ik mijn hand terug, enorm geschrokken. Als ik dit niet had gedaan had hij me zo het hok ingesleurd! Wat bleek, er zijn Mahouts: dit zijn mannen die elke dag met de olifanten werken, precies weten hoe ze in elkaar zitten. De Mahout was er nog niet en die had eigenlijk moeten aangeven dat ik een van de twee olifanten niet aan kon raken. Gelukkig is alles goed gegaan, maar je schrikt er toch wel van! Soms vergeet je even dat het eigenlijk hele wilde, agressieve dieren zijn.
De olifanten hier worden gekocht, het is een enorme handel in Thailand. De meeste olifanten hebben geen bolle, maar een rechte, ingezakte rug. Dit komt doorzat ze bijna allemaal zijn gebruikt als toeristische attractie, waar je met een karretje op zijn rug aan twee kanten in een bakje kunt zitten. Dit doet veel pijn voor de olifanten, en hun hele rug zakt er dus door in.
Voor de baby olifant hebben ze zelfs 100.000 dollar betaald!
Nou, het is nu haast 6 uur dus ik moet maar eens opstaan. Vandaag ben ik teamleider voor de olifanten waarvan een van de twee mij zo heeft vastgepakt! Gelukkig weet ik nu hoe ik met haar moet omgaan, haha.

Morgen ben ik jarig en zondag vertrek ik alweer naar Bangkok, waarna maandag mijn tour begint! Dinsdag vertrek ik al naar Cambodja, zin in!!

Ik zal gauw weer eens wat laten horen,

Liefs!